Pafnucy i fioletowa kartka

W moim domu, w piątek, zagościł nowy gość, który zostanie domownikiem. Jest czarny jak węgielek, ma niebieskozielone oczy i piękne puchate futerko. Ma też różne, złe doświadczenia życiowe za sobą, a mimo tego to ufny, mruczący mruczanki poduszkowiec. Nie chciałabym nawet wiedzieć co przeżył, ale na pewno dostanie tyle głaskania i przytulania ile potrzebuje. Imię wymyślone zostało przez pracowych kolegów, bo tam na początku Pafnucy mieszkał, więc w sumie to była przemyślana decyzja. Jak na razie lepiej się u nas czuje niż kota, lekko zszokowana kocia konkurencją. Na szczęście to nie wrogi dystans a delikatne przyglądanie się dziwnemu stworzeniu zadowolonemu z życia.

A o to Pafnucy

Kota... hm po minie widać co na to Kota.

A to kartka zrobiona niedawno, z pięknych elementów zestawu die-cuts Anny Griffin. bardzo lubie takie fiołkowo fioletowe klimaty :)

ciocina szarlotka

Lubicie jabłka? ja bardzo. Najpierw kwitnące jabłonie, potem smukłe drzewka z zielonymi zawiązkami a potem uginające się konary z dojrzałymi owocami. Towarzyszą mi przez cały rok. Przepis na ta szarlotka dostałam od mojej mamy chrzestnej która piecze najlepsze kruche ciasto na świecie. w sumie ciasto pieczone naprędce w czasie którego już nie chce pamiętać. Mam nadzieję że minął.

Przepis jest prosty:

• 150 g masła
• szklanka mąki
• szklanka cukru
• 3 żółtka
• ekstrakt z wanilii
• kilka łyżek kwaśnej śmietany
• ewentualnie jak ktoś dodaje to proszek do pieczenia

wszystkie składniki ugniatamy jak klasyczne kruche ciasto  i wkładamy do lodówki na czas obierania i krojenia jabłek.

•  8-9 sporych jabłek
• ekstrakt z wanilii
• garść rodzynek
• dwie łyżki cynamonu

Jabłka kroimy na ćwiartki a następnie na mniejsze kawałki, polewamy ekstraktem dodajemy resztę składników i mieszamy. Ciasto wałkujemy, wykładamy do formy wysypujemy jabłka i przykrywamy resztą ciasta. Ze względu na nietypową formę, bolesławiecką brytfannę spód ciasta najpierw przypiekłam.

.

jesiennie

Nie wiem jak to się stało ale jesień mi przepadła nie wiadomo kiedy. Przemknęła się chyłkiem, przeleciała po ulicach i parkach i znikła. W moim życiu wielkie zmiany, takie które dają nadzieję. I nie boje się.

a na zdjęciach 1 listopadowy spacer. To już tradycja.

Park Południowy

Miłej niedzieli.

CHCE BYĆ KOBIETA Z MOICH SNÓW!

hm...